Zondags
vind ik het fijn om eens lekker op te ruimen. Ik houd sowieso wel van opruimen,
ik weet het, ik ben een slechte puber. Normaal gesproken versta ik onder
opruimen: alles wat in het zicht ligt weg te stoppen waar het hoort. En
vervolgens stofzuigen en stoffen. Maar gister besloot ik het een groots aan te
pakken en een van mijn kasten een écht goed uit te zoeken. En dan vind je
opeens allemaal oude vergeten spullen terug.
Om
te beginnen met een enorme verzameling dagboeken. Ik heb altijd al veel geschreven en mijn
verhaal kwijt gewild, en dat deed ik door dagboeken vol te schrijven. Elke dag een stukje schrijven vond ik geweldig. En als ik dit dan weer tegen
kom, moet ik er even in lezen. Dat ‘even’ duurt meestal erg lang. Herkenbaar?
Waar ik ook van hield was op de zoveel tijd een nieuw dagboek te beginnen. De
meeste dagboeken zijn daarom slechts voor een kwart volgeschreven. Je zou de
beschreven bladzijdes eruit kunnen scheuren en de rest weggooien, maar dit
haalt toch een beetje het idee van het dagboek weg. Als ik terug lees, besef ik vooral hoe heerlijk het was op de basisschool. Zo zorgeloos, mijn leven bestond uit
naar school gaan, afspreken met vriendinnetjes, spelen of ruzie maken mijn
broertje en tv kijken. Deze dagboeken ga ik echt niet weggooien. In sommige heb ik niet eens wat geschreven, deze doe ik maar naar de kringloop. Op de foto is het al aardig opgeruimd, maar eerst lag er nog veel meer zooi tussen.
Dan
kwam ik mijn verzameling lege vulpennen tegen. Jep, die verzamelde ik. Dit is een van de vele verzameling die terug vond. Als
iemand uit mijn klas een lege vulling had, kwam die bij mij terecht. Ik weet
nog niet zo goed wat ik hier mee moet. Aan de ene kant vind ik het wel grappig
om te bewaren, maar ga ik hier ooit nog iets mee doen?
Boeken
is ook zoiets wat ik niet weg kan gooien. Het boekenkastje (ja, weer een andere kast) op mijn kamer is gevuld
met kinderboeken, zoals Hoe Overleef Ik, Lena Lijstje en veel boeken van Maren
Stoffels. Allemaal boeken die ik waarschijnlijk niet meer ga lezen, maar toch
echt niet weg ga doen. Ik ga erg voorzichtig om met spullen, dus ze zien er nog
uit als nieuw. Hopa, die kunnen mooi naar mijn nichtjes. Dat is een voordeel
van het oudste kind van de familie zijn. En anders zijn er vast wel
basisscholen die er erg blij mee zijn.
Sorry voor de lelijke belichting, maar ik wilde toch het resultaat laten zien van een middagje flink opruimen. Mijn kast is nu echt heerlijk leeg. Eerst was hij serieus volgepropt met zooi. Ik vraag mij soms echt af waarom hoe je aan zoveel spullen komt. Het lag vol met doosjes, mooie potjes, allerlei zelf geknutselde dingen, een
zak met knikkers, spelletjes, een bloemenpers, een oude fotocamera (die heb ik
trouwens weer tot leven gewekt!), koffertjes.. Allemaal dingen die ik dan net
te leuk vind om weg te doen. Het is zo lastig om dingen weg te gooien.
Tijdens het opruimen voel ik mij soms een beetje treurig, maar daarna voel ik mij heerlijk. Het
is meestal even slikken als ik iets weg moet gooien. Maar daarna mis ik het ook niet meer en het geeft een hoop extra ruimte.
Is dit herkenbaar?
Hebben jullie ook zo’n moeite met dingen weggooien?
Liefs,
Brechtje.
